หัวหน้าเผ่า

ฉันเคยทำงานคลุกคลีกับชาวเขาทางภาคเหนืออยู่พักหนึ่ง
ก๊วนของเรา  6-7  คน  ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง
เป็นก๊วนที่มีทั้งคนรัก คนชัง

คนที่รักมักจะเป็นพวกผู้ใหญ่  นาย ๆ ของเรา
เพราะเราเป็นพวกลุยไม่เลือก  ไม่เกี่ยงงานหนัก
ทำงานหามรุ่งหามค่ำ - ไม่เคยมีค่าโอที
และคงจะทำงานได้ดีพอสมควร  ผู้ใหญ่จึงให้ความเอื้อเอ็นดู

ส่วนคนที่ชัง มักเป็นพวกที่อยู่ในระดับใกล้ ๆ กัน และเป็นข้าราชการ
เพราะพวกเขาคิดว่า เราเป็นลูกจ้างแต่มักได้อภิสิทธิ์  นายรัก
ค่าจ้างก็มากกว่า เพราะกินเงินเดือนฝรั่ง  แถมยังอยู่นอกระเบียบกฎเกณฑ์
เพราะถือว่าไม่ได้เป็นข้าราชการ
เพียงแต่มาทำงานร่วมกันชั่วคราว

พวกเราชอบนุ่งกางเกงไปทำงาน
โดยเฉพาะกางเกงสำเร็จรูป เอวยางยืด ตัวละ 50 บาท
มีขายตามตลาดสด พักนั้นฮิตกันจริง ๆ

ถ้าเรียบร้อยหน่อยก็อาจเป็นยีนส์
วันไหนหน้าบางน้อยหน่อย  ก็ใส่เสื้อยืด  นุ่งเตี่ยวสะดอหม้อฮ่อม ขาสามส่วน
นั่งซดกาแฟกันในออฟฟิศแต่เช้า

คิดย้อนไปก็ซ่าและน่าชังไม่เบา
สมควรจะเป็นที่หมั่นไส้ของคนแถวนั้นอยู่หรอก

ชีวิตช่วงนั้นอาจจะถือว่ารุ่งสุดขีด
รุ่งในที่นี้ก็คือได้ใช้ศักยภาพในการทำงานเต็มที่
ทั้งงานจัดอบรม  สัมมนา  ทั้งลุยป่าฝ่าดง  ผจญภัย
วิ่งหนีโจรหัวซุกหัวซุนก็ผ่านมาแล้ว
รวมทั้งงานเขียน เรียบเรียง จัดทำสื่อการเรียน

เหตุผลที่ทำได้เต็มที่  ก็เพราะเรายังเป็นโสดกันทั้งกลุ่ม

"ผู้หญิงกลุ่มนี้ รับรองหาแฟนไม่ได้"
เพื่อนชายปากจัดที่อยู่ร่วมโครงการพูดแรงยิ่งกว่านี้อีก
แต่ฉันเรียบเรียงมาให้ดูน่าฟังขึ้นหน่อย

ในการทำงาน เวลาที่มีชีวิตชีวาที่สุดก็คือการออกสนาม
โครงการของเรามีรถโฟร์วีลสีขาวอยู่คันหนึ่ง

คนขับประจำคือนายบุญมี
หนุ่มน้อยขี้อาย ตัวผอมเก้งก้าง  พูดน้อย  ตาหวาน
เจอหน้าก็เอาแต่ยิ้มลูกเดียว

ครั้งแรกที่ขับรถเข้าไปในหมู่บ้าน
ชาวบ้านวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิง ไปแอบอยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้
เพราะไม่คุ้นกับเจ้าตัวประหลาด ล้อใหญ่  เสียงดังน่าตื่นตระหนกคันนี้

นานไปจึงเริ่มคุ้นเคย
กล้าเข้ามาจับต้อง ลูบคลำด้วยความทึ่ง

นายบุญมีขับรถเก่ง  ไปได้ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ
ขึ้นดอยสูงชัน วกวนแค่ไหน บุญมีผ่านมาอย่างสบาย
แต่ก็ยังไม่วายถูกทดสอบ

ครั้งหนึ่ง ขากลับออกจากหมู่บ้านที่อำเภอฝาง  เชียงใหม่
รถเกิดติดหล่มอยู่หน้าหมู่บ้าน
พวกเราได้แต่นั่งภาวนา เอาใจช่วย

"บึ้น ๆ ๆ....บึ้น ๆ ๆ..."  เสียงเร่งเครื่องดังสนั่นก้องไปทั้งหุบเขา  ดังอยู่นั่นแล้ว
"บึ้น ๆ ๆ...."

ชาวบ้าน ลูกเด็กเล็กแดง วิ่งมายังที่เกิดเหตุกันทั้งหมู่บ้าน
ยืนเชียร์กันอยู่ทั้งสองฟากรถ  เต็มไปหมด

เวลาผ่านไปนานโขในความรู้สึกของเรา
คนเก่งอย่างบุญมีก็ควบเจ้าโฟร์วีลสีขาวขึ้นมาจากหล่มลึกนั้นจนได้

"เฮ..!!......"   เสียงกองเชียร์ชาวมูเซอร์ร้องตะโกน  ตบมือดังลั่น สะใจสุดขีด

แต่สิ่งที่ทำให้เราทั้งขำทั้งแปลกใจก็คือ
กองเชียร์ทั้งหลายต่างพากันยกมือไหว้นายบุญมีประหลก ๆ อย่างคนลืมตัว
ดั่งจะบอกว่า

"ยอดไปเลยนาย..  เยี่ยมไปเลยนาย"

นี่ถ้าเป็นในป่าอาฟริกา  นายบุญมีตัวผอม ตาหวานของเรา
คงถูกยึดตัว และได้รับการยัดเยียดให้เป็นหัวหน้าเผ่า
แถมยกลูกสาวให้อีกโขยงเป็นแน่