สงคราม

น้ำเต้าหู้เจ้าหนึ่ง จอดรถเข็นขายอยู่หน้าร้านก๋วยจั๊บ

ทั้งคู่ต่างก็เป็นเจ้าดัง  ขายดีกันทั้งคู่

ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันมานานเนหลายปี

วันหนึ่งทะเลาะกันเรื่องอะไรไม่รู้

เจ้าน้ำเต้าหู้บอกไม่ส่ง ถ้าจะไปนั่งกินในร้านก๋วยจั๊บ

เธอหาโต๊ะพับได้ตัวเล็กๆ  2-3 ตัว มาตั้งข้างรถเข็นให้คนนั่งกินแทน

ร้านก๋วยจั๊บก็ประกาศไม่รับสั่งน้ำเต้าหู้ให้ลูกค้าของเธออีกต่อไป

ลูกค้าจับอารมณ์ความรู้สึกเป็นศํตรูกันได้

บรรยากาศที่ไม่เป็นมิตร มีผลต่อบรรยากาศการกินของลูกค้าอย่างแน่นอน

อาหารที่เคยอร่อย เมื่อผสมอารมณ์เกลียดชังลงไปด้วย

รสชาติดีๆ ก็หายไปได้เหมือนกัน

ยิ่งถ้าลุกลามเป็นการด่าทอกันข้ามหัวคน

ก็มีโอกาสจะเสียลูกค้าด้วยกันทั้งสองฝ่าย

เจ้าขายสลิ่ม ลอดช่อง  กับเจ้าขายน้ำเต้าหู้ในตลาดอีกแห่งหนึ่งก็ไม่ถูกกัน

ร้านอยู่ติดกัน ที่ทางมีจำกัด  จึงจำต้องตั้งโต๊ะติดกัน

คนกินได้รับการชี้เขตด้วยเชือกฟางที่ขึงขวางไว้
ห้ามรุกล้ำไปในแดนของอีกฝ่ายอย่างเด็ดขาด

คับแคบเรื่องพื้นที่ ยังไม่เท่ากับใจที่คับแคบยิ่งกว่า

เวลาเรามองจากข้างนอก ด้วยสายตาของบุคคลที่สาม

ที่คิดว่าไม่มีผลประโยชน์ร่วมกับฝ่ายไหน

เราจะเห็นเส้นแบ่งนี้ชัดเจน แม้ไม่ได้ขึงเชือกแบ่งเขต

และบางครั้งก็อาจเผลอตัดสิน สรุปว่า

มันช่างไร้วุฒิภาวะกันเสียจริงๆ

แต่เมื่อใดที่เรากลายเป็นคู่กรณีไปเสียเอง

เราก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของกองฝุ่น

เราจะมองไม่เห็นอะไร

เพราะฝุ่นกำลังเข้าตา

ความเกลียดชังทำให้เกิดภาวะมืดบอด

หรือภาวะฝุ่นเข้าตา

ปวดแสบปวดร้อน

ความเกลียดชังคือสงคราม
ที่ยากจะจบลงอย่างสันติ


ความเกลียดชังทำให้คนชาติเดียวกันฆ่ากันตายเป็นเบือ
บางครั้งจบลงด้วยการแบ่งแยกประเทศ
แล้วยังตามล่าล้างผลาญกันต่อไม่เลิก
เป็นโศกนาฏกรรมร่วมกันของมนุษยชาติ

สงครามเกิดขึ้นทุกที่  ทุกหนทุกแห่ง
เกิดตั้งแต่ในบ้าน  ในครอบครัว จนถึงท้องถนน
เกิดในประเทศ  ต่างประเทศและลามไปทั่วทั้งโลก

ถ้าพูดแบบพระ
ต้องบอกว่าจุดเริ่มต้นของสงคราม
อยู่ภายในใจของเรานี่เอง..

จะแสวงหาความสงบก็ต้องเริ่มที่ใจของเรานี่แหละ
ดับไฟในใจให้ได้เสียก่อน

และนั่นคือสิ่งที่ยากทีสุด...


วันนี้ขณะที่นั่งทำงาน
เสียงดังนอกหน้าต่าง ..พั่บ  ๆ  ๆ  พั่บ ๆ ๆ .. ติดๆ กัน
นานจนต้องลุกไปดู

นกเขาสองตัว กำลังกางปีกจิกตีกันอยู่ที่ลานบ้าน ใต้ร่มไผ่
ไล่จิก ไล่ตี คุมเชิงกันไม่ยอมถอย
ท่าทางไม่มีใครยอมใคร

นาทีนั้นอดคิดไม่ได้ว่า
โชคดีนะที่เราได้เกิดมาเป็นคน
ยังทันรู้ว่าต้องดับไฟในใจให้ได้เสียก่อน

ถ้าเราเป็นนกเขาสองตัวนี้
จะต้องเกิดอีกกี่ชาติก็ไม่รู้กว่าจะได้เป็นคน
และกว่าจะได้รู้...