หนังสือเศร้า

หนังสือทุกเล่ม
ห่อหุ้มด้วยพลาสติก
ปิดสนิท

แม้แต่นิตยสาร

หนังสือพิมพ์ก็เย็บลวดเบอร์ใหญ่
อ่านได้แค่พาดหัว

หนังสือเล่ม
ไม่เหลือให้เปิดอ่านแม้แต่เล่มเดียว

บอกความหมายว่า"ห้ามอ่าน"

หรืออีกนัยหนึ่ง
"ห้ามมาเปิดอ่านฟรี"

เด็กนักเรียนที่เคยมา
จึงหายไปจากแผงแถวนี้จนหมด
เพราะไม่มีอะไรให้อ่าน

นี่คือร้านหนังสือร้านใหญ่

ตั้งอยู่หน้าโรงเรียน
ขนาดใหญ่

ร้านที่เด็ก ๆ ชอบมานัดพบกันที่นี่ในตอนเย็น
หลังโรงเรียนเลิก

 เพราะมีไอติม
มีลูกชิ้นปิ้งแสนอร่อยขายอยู่หน้าร้าน

เป็นร้านที่กว้างขวาง

มีบริเวณกว้างขวาง

ในร้านเปิดแอร์เย็นฉ่ำ







เด็ก ๆ ชอบเข้าไปนั่งเรียงกันที่พื้น
พื้นสะอาดกว่าบ้านเราอีก

บางทีก็นั่งขวางบันได

ซุบซิบ ๆ
คิกคัก ๆ


หยิบหนังสือจากชั้น เล่มนั้น เล่มนี้
อ่านกันเป็นล่ำเป็นสัน
อย่างมีความสุข

ราวกับอยู่ในวิมานของตัวเอง

มิไยที่ทางร้านจะขยันเขียนป้าย (อย่างสุภาพ)
ว่าอย่าขวางทางคนอื่นที่จะเข้ามาดูหนังสือ
แปะไว้ตรงนั้น  ตรงนี้

วันนี้ไม่มีหนังสือให้อ่าน
เพราะเจ้าของร้านเลิกใจดี

เด็กและหนังสือจ้องมองหน้ากัน
ผ่านถุงพลาสติก

มิอาจสัมผัสกันได้

หนังสือหลบตา..
เด็ก ๆ หน้าละห้อย..

หนูผิดหรือ
ที่อยากจะอ่านหนังสือ
ให้ได้มากกว่าปีละ 8 บรรทัด