หลังจากไก่แจ้ของเราแพร่พันธุ์ ขยายประชากรกันอย่างรวดเร็ว
ปรากฏว่าเรามีประชากรตัวผู้มากกว่าตัวเมียหลายเท่า
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร..
ดังนั้นเราจึงยังคงมีปัญหาเหมือนช่วงแรก ๆ
คือไก่ตัวเมียถูกบรรดาตัวผู้รุมโทรม จนทรุดโทรมไปตาม ๆ กัน
พ่อบ้านแก้ปัญหาโดยการยกไก่ตัวผู้ให้คนงานไปหลายสิบตัว
จะเอาไปเลี้ยงในบ้าน หรือเอาไปเลี้ยงในหม้อ (สำนวนของคนงาน) ก็แล้วแต่
ช่วงนั้นเองมีคนเอาไก่แม่สีดำล้วนมาให้เราตัวหนึ่ง
ฉันตั้งชื่อมันว่า "นังบ้านนอก"
ฟังดูไม่ค่อยสุภาพ แต่ใคร ๆ ก็เรียกมันว่านังบ้านนอก หรืออีบ้านนอกกันจนติดปาก
นังบ้านนอก เป็นไก่พันธุ์พื้นเมือง ที่มีเชื้อสายไก่ชนอยู่ในตัว
ลักษณะปราดเปรียว ขายาว ดูเหมือนไก่นุ่งจูงกระเบนสีดำ
มาใหม่ ๆ จึงดูแปลกแยกพิกล เพราะเราคุ้นตากับไก่ขาสั้น ๆ มาก่อน
นังบ้านนอก มีบุคลิกดูเด๋อด๋า ซื่อ ๆ แต่ก็มีความกล้าผสมบ้าบิ่นอยู่ในตัว
ไม่ได้ดูเรียบร้อย นุ่มนวล เป็นไก่คุณหนูเหมือนนังยุ่น หรือไก่แม่ตัวอื่น ๆ
เพราะเธอมีเลือดนักสู้อยู่ในตัวนี่เอง
เธอจึงเลี้ยงลูกของเธออย่างถวายหัว จนพวกเรายอมยกนิ้วให้
นับตั้งแต่การฟักไข่ เธอฟูมฟักไข่ของเธออย่างดี
ครอกแรกจึงฟักออกหมดทั้ง 11 ฟอง ไม่มีเสียเลย
แม่ไก่ตัวอื่น ๆ จะฟักได้ราว 6-7 ตัวเป็นอย่างมาก
เมื่อเลี้ยงลูกน้อย เธอก็ดูแลลูกอย่างใกล้ชิด โดยเฉพาะตอนกินข้าว
แม่ไก่บางตัวเวลาให้อาหารจะทิ้งลูกไปเลย อาจเพราะหิวจัดหรือไงไม่รู้
ปล่อยให้ลูกเจี๊ยบยืนร้องเจี๊ยบ ๆ ๆ อย่างหวาดกลัวอยู่นอกวง
ลูกเจี๊ยบนั้นมีบทเรียนว่า ถ้าแหยมเข้าไปในวงกับเขาเมื่อไร
เป็นถูก "ขาใหญ่" หรือ "ไอ้ตัวใหญ่" ทั้งหลาย รุมไล่จิกตีแน่นอน
แต่นังบ้านนอกไม่เคยทิ้งลูกให้ยืนร้องเจี๊ยบ ๆ อยู่ข้างนอกเหมือนแม่ตัวอื่น ๆ
ถ้าไอ้ตัวใหญ่หน้าไหนลองแหยมเข้ามาในฝูงลูกเธอล่ะก็ นังบ้านนอกสู้ยิบตา
ท่าไล่ฟัดของเธอน่านับถือจริง ๆ
เธอจะโก่งคอ ขยับปีก ยื่นหัวไปข้างหน้า ทำท่าพร้อมจะชน
จนไอ้ตัวใหญ่ไหนก็ไม่กล้าเข้ามาตอแยด้วย
จะมีก็แต่ไอ้แจ้ จ่าฝูงแห่งบ้านไร่เท่านั้น ที่นังบ้านนอกยำเกรงอยู่
อีกข้อหนึ่งที่ต่างจากแม่อื่นคือ เธอจะดูแลลูกของเธอจนโตเกือบเข้าวัยรุ่น
ในขณะที่นางไก่ตัวอื่น ๆ ทิ้งลูกกันแต่เยาว์วัยทั้งสิ้น
ลูกนังบ้านนอก 11 ตัว ที่เริ่มจะเข้าวัยรุ่น พากันเดินตามแม่มันต้อย ๆ
เป็นภาพแห่งความรักของแม่ลูกที่น่าประทับใจจริง ๆ
ถ้ามีการให้รางวัลแม่ไก่ดีเด่น
นังบ้านนอกตัวนี้แหละสมควรได้รับเป็นที่สุด
คราวนี้จะเล่าเรื่องของ "นังขาว" บ้าง
ลูกครอกแรกของนังขาวที่ฟักออกมามี 5 ตัว
มีตัวหนึ่งที่มีปัญหา
จะเป็นเพราะถูกแม่มันทับระหว่างกกไข่ในรัง
หรือจะเป็นมาแต่กำเนิดก็ไม่รู้ ทำให้มันเป็นไก่ขาพิการ เดินแทบไม่ได้
ช่วงที่ยังเป็นลูกเจี๊ยบก็กระย่องกระแย่ง รั้งท้ายฝูงอยู่เสมอ
เราเรียกมันว่า ไอ้เป๋
ในช่วงแรก ๆ แม่ของมันก็ดูเหมือนพยายามเอาใจใส่ไอ้เป๋มากเป็นพิเศษอยู่เหมือนกัน
เช่นมักจะรั้งรอ เวลาพาลูกออกไปคุ้ยเขี่ยหาอาหาร
แต่ต่อ ๆ มามันก็เลิกใส่ใจโดยสิ้นเชิง
สัตว์อาจจะดีกว่ามนุษย์เราตรงที่ตัดใจได้ง่ายกว่ากระมัง ?
ไอ้เป๋ผู้น่าสงสารของเรา จึงถูกทอดทิ้งให้หากินโดดเดี่ยวยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ
มิหนำซ้ำยังถูกรังแก ถูกจิกตีจากญาติพี่น้องของมันเองอยู่เสมอ ๆ
เมื่อไอ้เป๋ถูกแม่มันทิ้ง มันจึงได้รับความเมตตาสงสารจากเราเป็นทวีคูณ
มันไม่เคยอดอยาก กลับอ้วนท้วนสมบูรณ์ เพราะได้ข้าวกินมากกว่าตัวอื่น
แต่ดูเหมือนการทำบุญอย่างนี้ของเรา กลับจะได้บาปมาแทนที่เสียมากกว่า
เพราะยิ่งอ้วน ไอ้เป๋ก็ยิ่งเดินไม่ได้
กว่าจะพาร่างอุ้ยอ้ายของมัน ถัดไถไปตามพื้นดินพื้นหญ้า
ก็ดูเหน็ดเหนื่อย น่าเวทนาเหลือประมาณ
บางครั้งมันจะซุกตัวนิ่งอยู่ในพงหญ้า เหมือนทอดอาลัยในชีวิต
บางครั้งก็ชะเง้อชะแง้ แลดูพี่ ๆ น้อง ๆ ของมัน คุ้ยเขี่ยหากินอยู่ในสวน
มันจะรู้สึกอิจฉาไก่ตัวอื่น หรือรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในโชควาสนาของตัวเองบ้างหรือเปล่านะ
มันจะเคยร้องไห้เหมือนมนุษย์เราบ้างไหม
จริง ๆ แล้วมันคงไม่รู้สึกอะไร
เราต่างหากที่หดหู่ เศร้าใจ เพราะไปคิดแทนมัน
ในที่สุด พระเจ้าคงจะเห็นใจจึงมารับตัวมันกลับไป
(นี่เป็นวิธีคิดที่จะทำให้เราเสียใจน้อยที่สุด)
เย็นวันนั้นฉันขับรถออกไปทำธุระนอกบ้าน
ไอ้เป๋กระเสือกกระสนมาที่หลังบ้าน ยายเห็นจึงโปรยข้าวสารให้มันกินจนอิ่ม
จากนั้นก็ไม่มีใครสนใจมันอีก
ฉันกลับเข้าบ้านโดยที่ไม่มีลางสังหรณ์แม้แต่นิดเลยว่าตัวเองจะเป็นฆาตกร
หลักฐานนอกจากร่างไร้ชีวิตของไอ้เป๋แล้ว
ก็คือคราบเลือดบนกอหญ้าที่ล้อรถแล่นผ่าน
เป็นค่ำคืนแห่งความเศร้าของบ้านไร่
มีเพียงความเงียบและบรรยากาศหดหู่
ลอยวนอ้อยอิ่งอยู่ในบ้านไร่ของเรานานหลายวัน...
หลังจากลูกครอกแรก นังขาวก็ออกลูกมาอีกหลายครอก
กาลเวลาทำให้ความเจ็บปวดของคนเราแผ่วจางลง
เหลือเพียงความทรงจำให้ระลึกถึง
บ่ายวันหนึ่งฉันได้ยินเสียงลูกเจี๊ยบลูกนังขาวร้องกันเซ็งแซ่
นึกโมโหว่าแม่มันไปไหนวะ ทำไมทิ้งลูกให้ร้องกระจองอแงกันอย่างนี้
เมื่อเดินตามหาก็พบว่านังขาวกำลังระริกระรี้อยู่กับไอ้แจ้ แถวซุ้มต้นการเวก
อาจเป็นเพราะถึงเวลาที่มันจะปล่อยให้ลูกเติบโตกันเองได้แล้วหรืออย่างไร
พานคิดถึงเมื่อวันก่อน
ที่เห็นพ่อบ้านกระชากแม่ไก่ตัวหนึ่ง ลงมาจากกิ่งต้นสะแกวัลย์
ที่พวกมันอาศัยเกาะนอนกันทุกคืน ตอนนั้นเย็นย่ำแล้ว
แม่ไก่ตัวนั้นร้อง กระต๊าก ๆ ๆ เสียงดังด้วยความตกใจ
พ่อบ้านด่าแม่ไก่โขมงโฉงเฉงจนทุกคนหัวเราะขำ
สาเหตุความโกรธของพ่อบ้านในวันนั้นก็คือ แม่ไก่เลิกกกลูกนอน
จะด้วยเหตุผลอะไรของมันก็แล้วแต่ (แต่พ่อบ้านยืนยันว่าไม่มีเหตุผลอย่างสิ้นเชิง)
มันบินขึ้นไปเกาะกิ่งไม้นอน ปล่อยให้ลูกน้อยทั้งฝูงร้องกระจองอแงอยู่ใต้ต้น
เพราะมันยังบินตามแม่ขึ้นไปไม่ได้
ตอนนั้นฉันรู้สึกขำอารมณ์โกรธของพ่อบ้าน
แต่ตอนนี้ฉันก็กำลังโกรธนังขาว ในอารมณ์เดียวกับที่พ่อบ้านโกรธแม่ไก่ตัวนั้นไม่มีผิด
ทำอะไรมันไม่ได้นอกจากบ่นด่า
"โธ่เอ๊ย...นังตัวเมีย..."
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น