ทางสายเปลี่ยว

ผีตนหนึ่งแอบซ่อนอยู่ในบ้านของฉันมานาน
นานจนฉันนึกไม่ออก....ว่านานแค่ไหน

มันเป็นผีที่หลอกล่อให้ฉันหลงผิด
กว่าจะรู้ว่าเป็นความหลงผิด
ฉันก็ใช้เวลาไปกับมันนานหลายสิบปี...

มันเป็นผีที่ฉลาด
เวลาที่ฉันทอดท้อ มันก็โปรยดอกไม้ให้ฉันชื่่นใจ
ในขณะเดียวกันมันก็แอบซ่อนยาพิษเอาไว้ในความหอมหวาน...

วันใดที่ท้องฟ้าของฉันมืดมิด
มันก็แอบโปรยหว่านเมล็ดดาวขึ้นไปทั่วท้องฟ้า
หลอกล่อให้จินตนาการที่วูบดับของฉัน
ลุกโพลงขึ้นมาอีกครั้ง
ตามแสงดาวระยิบฟ้า

แต่ทุกอย่างก็เป็นเพียงเหยื่อล่อ..

ฉันตกอยู่ในห้วงรักเหวลึกอันยากจะถ่ายถอน
ฉันเคยวาดหวังคลั่งเพ้อ
ถึงขนาดว่า..ฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อมัน...

มันเป็นทั้งจุดหมายปลายทาง
และวิถีชีวิตของฉัน

ฉันจะเป็นอื่นไปไม่ได้
พูดอีกทีว่า...ฉันไม่มีวันจะเป็นอื่น..

นานเต็มทีแล้วหนอ
ที่วิถีทางของฉันไม่ต่างอะไรกับทางสายเปลี่ยวในสายหมอก
ที่แม้เปิดไฟส่องจ้าเพียงใด
ก็มองเห็นได้เพียงระยะไม่เกิน  ๑๕ เมตร

ที่ไกลไปกว่านั้นคือ อนันต์..ที่ไม่อาจรู้

ฉันอยากหันหลังกลับ
อยากหนีไปจากมัน

ฉันไม่มีอะไรเหลือ  แม้แต่เวลา...

บ่อน้ำของฉันแห้งขอด
ท้องฟ้าของฉันเปลี่ยนสี

ฉันอับจนถ้อยคำ