ป.๑

เด็กนักเรียนประถม ๑ น่ารักที่สุด
พวกหนูเพิ่งสลัดชุด-เอี๊ยมอนุบาล
เด็กหญิงบางคนกระโปรงยาวถึงน่อง
เสื้อขาวใหม่เอี่ยมอ่อง-ตัวโคร่ง

แม่บอกว่าหนูโตเร็ว
ควรใส่เสื้อผ้าเบอร์ใหญ่ล่วงหน้าไว้หน่อย
บางคนตัดพ้อ
หนูไม่เคยใส่เสื้อใหม่พอดีตัว..

ส่วนเด็กชาย
เป็นครั้งแรกที่ผมได้คาดเข็มขัดรัดพุง
ใส่เสื้อเชิ้ตใหม่ตัวใหญ่
ไม่ต้องกลัดกระดุมยึดกางเกง

รองเท้าของผมได้ผูกเชือก
แทนเกือกกระดุมแป๊บแบบเด็ก ๆ

จากที่เดินตัวปลิว ไม่ต้องหิ้วกระเป๋า
พวกหนูต่างก็มีสมบัติส่วนตัว
เป็นกระเป๋าตราโรงเรียน

ในกระเป๋ามีหนังสือส่วนตัว
ภาษาไทย  คณิตศาสตร์

สมุดวาดเขียน  สีเทียน  สีไม้
กล่องดินสอ เล็ก - ใหญ่
มีดินสอ  ยางลบ  กบเหลา
อยู่พร้อมหน้ากันในวันแรก

หนูเป็นนักเรียน  ป. ๑
ตื่นเต้นตะลึงกับชีวิตใหม่ ๆ
พวกหนูกระตือรือร้น  สนอกสนใจ
คุณครูถามอะไร
พวกหนูแย่งกันตอบเร็วไว  เสียงดัง

ข้ามขวบปี
พวกหนูกลายเป็นรุ่นพี่ - ประถม ๒

เอาล่ะซีรุ่นพี่
คราวนี้มีรุ่นน้อง

เด็ก ป. ๒ จึงแสนซน
คุณครูเริ่มบ่น  เด็กซนถูกตี
เด็กลองดีถูกทำโทษ

ไม่อยากเรียน  อยากแต่เล่น
เห็นหนังสือเบือนหน้าหนี
หนูฉีกสมุด - หนังสือ ประดามี
เอาไปพับจรวด เครื่องบิน

พับโน่น พับนี่  เขียนการ์ตูนก็มี
สมุดไม่มีให้ครูตรวจ

วิชาคัดไทย ผมไม่มีใจคัด
วิชาเลขคณิต  ผมก็คิดไม่ค่อยคล่อง

การบ้านหลบหน้า  หลายวิชาหลุดหาย
อุปกรณ์เครื่องใช้
ล้วนหายสิ้นหมด

แต่ผมชอบทดลอง  ดีดลูกหิน ลูกแก้ว
จานบิน  เครื่องร่อน
แผ่นไพ่ใหญ่เล็ก  ไม่ต้องใช้เวลาสอน
ผมก็จำได้ขึ้นใจ

พวกผู้หญิงก็ช่างฟ้อง  ครูขา  ครูขา
ป. ๒  วุ่นวาย  จนคุณครูส่ายหน้า
เอือมระอา

สมุดพกของหนู  ครูเขียนฟ้องแม่
ลายมือผมแย่  ซ้ำยังไม่ตั้งใจเรียน
ปลายปีสอบไล่  คนได้ที่ดียิ้มแย้ม
เรียนชั้น ป. ๒  ยังไม่ต้องซ่อมต้องแซม
คุณครูแถมคะแนนให้

พวกเกเรเกตุง จึงไม่สะดุ้งกันเท่าไร
คะแนนไม่ดี  แต่ก็ยังสอบได้
ได้ที่สุดท้าย  ก็ยังได้เลื่อนชั้น

ครูครับ  ครูขา
ครูอย่าเพิ่งเบื่อพวกหนู
ปีหน้าหนูฝัน  ว่าจะตั้งต้นใหม่

ให้หนูโตหน่อย คงค่อย ๆ รู้ความ
คงหายดื้อ หายพล่าม เรื่องที่เหลวใหล

หนูอยากเป็นคนดี
แต่ขอที่ให้หนูเล่น
หนูอยากรู้อยากเห็น  อยากเล่น อยากดู
อย่าเพิ่งยัดเยียดความรู้
ให้หนูเคร่งเครียดนัก

หนูขอเรียนปนเล่น และขอความรัก
หนูคงไม่ได้ขอมากนัก
หรือขอจนเกินไป

ปีหน้าขึ้น ป. ๓  หนูคงรู้ความมากกว่านี้
คุณครูอย่าเพิ่งบ่นจู้จี้
หนูคงเป็นคนดีขึ้นได้

หนูอยากออกนอกวงกลม
อยากเล่นตม เล่นโคลน
หนูอยากพุ่งกระโจน ลงในธารน้ำใส

หนูรักอิสระ  อยากจะฝันจะใฝ่
หนูอยากท่องเที่ยวไป ในจิตนาการ

ให้หนูไปเถิดนะ  หนูจะไปไม่นาน
แล้วหนูจะกลับบ้าน  มาช่วยพ่อต่อเติม
มาช่วยแม่ทอผ้า  ช่วยพ่อทาสีบ้าน
ขอหนุนตักแม่ฟังนิทาน
ด้วยความเพลิดเพลิน

หนูคงจะก้าวไป  ด้วยใจที่มั่นคง
แม้ทางอาจไม่ตรง
แต่คงไม่หลงทาง

แต่ไม่มีใคร ยอมให้ที่หนูขอ
กลัวหนูมีความรู้ไม่พอ
กลัวทำแม่พ่อเสียใจ

กลัวน้อยหน้าบ้านนั้น
กลัวแข่งขันเขาไม่ได้
พ่อแม่แข่งกันไป
ยังเข็นให้หนูแข่งกัน

หนูจึงต้องเดินตัวเอียง
เรียงแถวไปเรียนพิเศษ
เรียนเพื่อเพิ่มเกรด
ไม่ใช่เพิ่มความรู้..

เรียนตั้งแต่ ป. ๑
ไม่รู้ถึง ป. ไหน
เด็กป .๑  หน้าใส  เริ่มหายไปจากโลก
เหลือเด็ก ป. ๑  อมโศก
แบกโลกไว้ทั้งใบ...