"นิทานก่อนนอน"
เป็นความเรียงที่ฉันเขียนทิ้งไว้เกือบ 20 ปีมาแล้ว
ตั้งแต่ครั้งที่ลูกยังเล็กๆ เขียนไปเกลาไป
เก็บเรื่องราวบางช่วงบางตอน
ที่ถ้าไม่ได้เขียนไว้ ก็คงลืมเลือนไปแล้ว
เคยเอาต้นฉบับไปเสนอสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง - แห่งเดียว นานมาแล้วเช่นกัน
..ไม่ผ่าน..
ดีใจนะที่เขาไม่เอา
ไม่งั้นสำนักพิมพ์คงต้องขาดทุนเพิ่มขึ้นแน่ๆ
กระทั่งลูกโตเป็นหนุ่มเป็นสาว จึงเก็บต้นฉบับมาปัดฝุ่น
และนึกสนุกทำเป็นหนังสือทำมือ
เพราะเรามีกระดาษของเราเอง ที่เราคิดว่าสวย
ลูกสาวโตจนช่วยวาดภาพประกอบได้
ส่วน "เจ้าตัวแสบ" คนเล็ก ที่ตอนนี้โตเป็นหนุ่ม
ตอนที่เราช่วยกันทำต้นฉบับเป็นเล่ม เขาได้แต่กลอกตามอง
โฉบไปโฉบมา ชะโงกดูบ้างเป็นครั้งคราว จะอ่านบ้างหรือเปล่าไม่รู้
หนังสือทำมือเล่มนี้นอนสงบเสงี่ยมอยู่ในบ้านมา 2 ปีกว่า
วันนี้นึกขึ้นมาได้จึงคิดจะเอามาทยอยลงบล็อค
เผื่อมีคนอยากอ่านเพิ่มขึ้น
จากที่มีคนอ่านเพียง 4 คน หรือ 3 คนครึ่ง
หนูยังเป็นคนอ่านเต็มตัว หนึ่งคนค่า แฮ่ๆ
ตอบลบถึงจะไม่ได้เปิดทุกวัน แต่เมื่อนึกถึงจะเปิดและตามอ่านจนครบเสมอเล้ย
(อวดเนอะ ฮ่าๆ)
หนูไม่มีบล็อกส่วนตัวค่ะ
ว่าจะว่าจะ ละเลงดูสักที
หลังจากที่ปิดไดอารี่ออนไลน์มาสักพักแล้ว
แต่เหมือนกลายเป็นคนที่ ไม่ค่อยจดจำอะไร
ผ่านวันเป็นวันแบบไม่เหนื่อยในหัวใจหนูก็มีความสุขมากแล้ว
แต่ก็ยังอยากจะ อยากจะ มีบล็อกนะคะ
บล็อกตอนสมัยยังเป็นวัยวุ่นนั้นก็มีค่ะ แต่ไม่อยากนับรวมแล้วค่ะ
แฮ่ๆ
เวลาผ่านไว จะครึ่งปีอีกแล้วค่ะ
มารายงานตัว สวัสดีค่ะ :)
ขอบคุณค่ะ มีเด็กๆมาตามอ่าน คนแก่ดีใจนะคะ
ตอบลบอยากอ่านงานเด็กๆมั่ง พยายามจะเข้าใจโลกของคนรุ่นใหม่ มีไฟก็เขียนเลยนะคะ
โลกของคนแก่หนีไม่พ้นการสะสางเรื่องราวของตัวเอง บางทีก็เบื่อตัวเองเหมือนกันค่ะ ^_^