มาตามอ่านนิทานค่ะ :Dเคยคิดตอนที่หลานของหนูเข้าโรงเรียนใหม่ๆว่าพ่อแม่เป็นมนุษย์ที่กล้าหาญที่สุดที่ส่งลูกไปอยู่ในที่ที่มีแต่คนแปลกหน้าที่ที่เราไม่รู้เลยว่าจะไว้ใจได้มากแค่ไหนคนเรานี่แปลกซะจริงๆ (คิดไปนั่น ฮ่าๆ)แต่สุดท้ายแล้วมันก็คงเป็นวิธีหนึ่งที่สร้างภูมิคุ้มกันในชีวิตนี่เนอะตอนนี้หลานอนุบาลสองแล้วค่ะอ่านนิทานบางเรื่องนี่ อ่านไปขำไปเคยโดนเด็กข้างตัวย้อนเหมือนกันค่ะเวลาเถียงกัน แล้วหลานบอกว่าหนูนี่ไม่รู้อะไรเลยเป็นหนูต่างหากที่เข้าใจผิืด ไม่เข้าใจเก็บมาขำคนเดียวทุกครั้งจนตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนกัน มากกว่าจะเป็นอากับหลานแล้วค่ะ:)
เพิ่งเข้ามาเห็นเม้นท์ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ติดตาม พักนี้ชุลมุนกับปัญหาหลายอย่างในครอบครัวค่ะ เลยไม่ค่อยได้เข้ามาโพส :)) ไม่รู้เด็กอนุบาลยุคล่าสุดนี่เป็นยังไงกันแล้วนะคะ มีหลาน(ยาย) แม่เขาเอาไปเข้าโรงเรียนตั้งแต่ยังไม่สองขวบ ตอนนี้ 2 ขวบ 1เดือน ก็ไม่เห็นร้องไห้แล้ว ยังนึกชมว่าเด็กรุ่นหลังน่าจะชอบเข้าสังคมมากกว่าเด็กยุคก่อนๆ
มาตามอ่านนิทานค่ะ :D
ตอบลบเคยคิดตอนที่หลานของหนูเข้าโรงเรียนใหม่ๆ
ว่าพ่อแม่เป็นมนุษย์ที่กล้าหาญที่สุด
ที่ส่งลูกไปอยู่ในที่ที่มีแต่คนแปลกหน้า
ที่ที่เราไม่รู้เลยว่าจะไว้ใจได้มากแค่ไหน
คนเรานี่แปลกซะจริงๆ (คิดไปนั่น ฮ่าๆ)
แต่สุดท้ายแล้วมันก็คงเป็นวิธีหนึ่งที่สร้างภูมิคุ้มกันในชีวิตนี่เนอะ
ตอนนี้หลานอนุบาลสองแล้วค่ะ
อ่านนิทานบางเรื่องนี่ อ่านไปขำไป
เคยโดนเด็กข้างตัวย้อนเหมือนกันค่ะ
เวลาเถียงกัน แล้วหลานบอกว่าหนูนี่ไม่รู้อะไรเลย
เป็นหนูต่างหากที่เข้าใจผิืด ไม่เข้าใจ
เก็บมาขำคนเดียวทุกครั้ง
จนตอนนี้รู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนกัน
มากกว่าจะเป็นอากับหลานแล้วค่ะ
:)
เพิ่งเข้ามาเห็นเม้นท์ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ติดตาม พักนี้ชุลมุนกับปัญหาหลายอย่างในครอบครัวค่ะ เลยไม่ค่อยได้เข้ามาโพส :)) ไม่รู้เด็กอนุบาลยุคล่าสุดนี่เป็นยังไงกันแล้วนะคะ มีหลาน(ยาย) แม่เขาเอาไปเข้าโรงเรียนตั้งแต่ยังไม่สองขวบ ตอนนี้ 2 ขวบ 1เดือน ก็ไม่เห็นร้องไห้แล้ว ยังนึกชมว่าเด็กรุ่นหลังน่าจะชอบเข้าสังคมมากกว่าเด็กยุคก่อนๆ
ตอบลบ