ฉันเป็นคนไม่ชอบทำกับข้าว (เอาเสียเลย)
ถ้าเลือกได้ก็จะขอให้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ต้องทำ ในชีวิตแม่บ้าน
แต่พระเจ้าก็ไม่ให้เลือก พระเจ้าแกล้งฉันมาตลอด
ชีวิตฉันจึงต้องอยู่ในครัวมาตั้งแต่เป็นเด็ก
อยู่ปอสาม ฉันต้องไปจ่ายตลาด
เดินหิ้วตะกร้าจากบ้านไปตลาดที่ห่างออกไปประมาณห้าร้อยเมตร
ซื้อปลาทูเข่งละบาท เข่งละหกสลึง
โหระพา แมงลัก กำละห้าสตางค์ สิบสตางค์
ภูมิใจมากที่ยังทันใช้เหรียญห้าสตางค์ สิบสตางค์
อายุแปดขวบ ฉันทำกับข้าวให้คนในบ้านกินได้แล้ว
ก็ทอดไข่ ทอดปลา ตำน้ำพริก
หรูหน่อยก็ต้มยำทำแกง
ที่จำได้มาถึงเดี๋ยวนี้คือเพื่อนของน้ามาบ้านแล้วตกใจ
ที่อีเด็กผอมดูขี้โรค หัวโต คนนี้เป็นคนทำกับข้าวให้กิน
ตอนนั้นเราอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่
ญาติพี่น้องเต็มบ้าน หลายพ่อหลายแม่ มาสุมหัวรวมกันอยู่
ทั้งหมดมาอยู่รวมกันเพื่อให้ได้เรียนหนังสือในเมือง
ก็ช่วยกันทำ ช่วยกันกิน
อึกทึกคึกโครม ตามประสาครอบครัวขยาย
ทุกคนต้องช่วยตัวเอง ซักเสื้อผ้า รีดเสื้อผ้าเอง
และช่วยกันทำงานส่วนรวม
เช่นรองน้ำจากก๊อกใต้ถุนบ้าน
หาบขึ้นไปใส่โอ่งต่างๆ ที่ต้องใช้บนบ้าน ทั้งในครัว ในห้องน้ำ
ไม่ได้มีก๊อกไปทุกที่เหมือนเดี๋ยวนี้
ช่วยกันทำกับข้าว หาอยู่ หากิน
เมื่อผักผลไม้ในบ้านสุกแก่ ก็ต้องช่วยกันเก็บ
และช่วยกันเอาไปขาย
มะขามเทศหวาน เอาตอกมาร้อยเป็นพวง ใส่ถาดไปขายที่ตลาด
ขายพวงละสลึงบ้าง ห้าสิบสตางค์บ้าง
เมื่อโตขึ้นเป็นวัยรุ่น ไม่ได้อยู่รวมกันในบ้านใหญ่แล้ว
ครอบครัวฉันก็ยังประกอบอาชีพขายอาหารอีก
แม่เคยเปิดร้านขายข้าวแกง ขายดีมากๆ
ถึงแม้ฉันจะไปเรียนหนังสือที่อื่น
แต่เมื่อปิดเทอมกลับบ้านก็ต้องช่วยงานทุกอย่าง
ยังจำความเหน็ดเหนื่อยเหล่านั้นได้ดีไม่มีลืม
พี่ปาง หัวหน้าแม่ครัวของแม่ต้องตำพริกแกงจนดึกดื่นทุกวัน
ไม่มีเครื่องปั่นเหมือนยุคหลังๆ
ครกหินใบเบ้อเริ่ม ตำกันสนั่นหวั่นไหว
พลาดเผลอพริกกระเด็นเข้าตาก็เดือดร้อนอีก
ถ้วยชามใช้แล้วกองพะเนินเทินทึกในกะละมังใบใหญ่
นั่งล้างกันหลังบ้านหลังขดหลังแข็ง
ฉันเคยบอกแม่ว่า
ชีวิตนี้จะไม่ยอมประกอบอาชีพขายอาหารเหมือนแม่เด็ดขาด
เพราะเหนื่อยเหลือเกิน
และเพราะฉันไม่ชอบทำอาหาร
ต่อมาเมื่อมีครอบครัว ฉันก็ต้องเป็นคนทำอาหารอยู่ดี
เลี่ยงไม่ได้จริงๆ
ฉันอดคิดถึงเพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่งขึ้นมาไม่ได้
เธอเล่าว่าก่อนแต่งงาน เธอบอกกับว่าที่สามีว่า ฉันทำอะไรไม่เป็นเลยนะ
ฝ่ายชายไม่ติดใจ ยอมรับกติกา พวกเขาจึงแต่งงานกัน
แล้วเธอก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เธอทำอะไรไม่เป็นเลย
ฉันไปเยี่ยมเธอที่บ้าน หลังเธอคลอดลูกไม่กี่วัน
เห็นสามีกำลังนั่งซักผ้าอ้อม
สามีทำงานบ้านทุกอย่างโดยไม่ปริปากบ่น แล้วยังทำกับข้าวให้กินด้วย
เป็นสามีที่ประเสริฐจริงๆ
ฉันคิดในใจว่าทำไมเธอช่างโชคดี มีบุญเช่นนี้
ส่วนฉันยังต้องเป็นนางก้นครัวตลอดมา
พระเจ้าคงจะทดสอบฉันไว้แล้วหลงลืม แถมไม่มีตัวช่วย
ฉันจึงเป็นนางก้นครัวที่ทำกับข้าวไม่อร่อย
แม้จะไม่มีเสน่ห์ปลายจวัก
แต่ลูกผัวไม่มีทางเลือก จึงจำต้องกิน
และแม้จะยังไม่เคยรู้สึกรักชอบการทำอาหารขึ้นมาสักนิด
ฉันก็ยังต้องทำ เพราะมันเป็นหน้าที่ที่เลี่ยงไม่ได้
แต่จะว่าไม่มีตัวช่วยเลยก็ไม่ได้
เพราะมีอาหารบางร้านทำได้อร่อย สะอาด และราคาไม่แพง
ที่ต่อมาก็ผูกมิตร ผูกถุง เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันยาวนาน
ฉันจึงเป็นแม่บ้านอาหารถุงบ้าง ทำเองบ้าง
แล้วแต่เหตุและปัจจัย
ต่อมาเมื่อพ่อบ้านพอมีเวลาที่จะปลูกผักกินเอง
เราจึงต้องพยายามคิดสรรเมนูไม่ให้ซ้ำซาก
เพื่อจะกินผักที่เราปลูกเองให้ตลอดรอดฝั่ง
เช่นช่วงนี้ถั่วลันเตาเริ่มหมด
ถั่วฝักยาวทะยอยออกฝักพรึ่บพรั่บ เยอะกว่าถั่วลันเตาหลายเท่านัก
ทั้งกินเองทั้งแจกญาติพี่น้อง
เป็นที่พออกพอใจของทุกคน
เพราะถั่วฝักใหญ่หวานกรอบ เด็ดกินได้ทันทีอย่างสบายใจ
ผัดถั่ว ผัดพริก ตำถั่ว ต้มถั่ว จิ้มน้ำพริก วนเวียนหลายรอบแล้วในเดือนนี้
มีกติกาข้อเดียวคือ ห้ามเบื่อ
การมีผักกินเอง ไม่ต้องซื้อกินเป็นสิ่งที่วิเศษอย่างยิ่ง
เพราะผักตามตลาดมีภาพลักษณ์ที่น่ากลัวเหลือเกิน
ฉันไม่ได้ซื้อคะน้า กะหล่ำปลี ถั่วฝักยาวจากตลาดมานานมากแล้ว
เพราะรู้ว่าสารเคมีตกค้างสูงมาก
แม้แต่พริกขี้หนูและมะนาวก็ไม่มีข้อยกเว้น
เมื่อปลูกผักกินเองได้แล้ว
ฉันจึงต้องกลับมาสู่โหมดการทำอาหารเองเป็นหลักอีกครั้ง
นี่อาจจะเป็นบททดสอบบทใหม่จากพระเจ้า
และถ้าพระเจ้ายังถามฉันด้วยคำถามเดิมว่า
เธอชอบการทำอาหารขึ้นบ้างหรือยัง
ฉันก็จะตอบว่า "ไม่"
ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตาคว้าตะหลิวต่อไป
การปลูกผัก จริงๆแล้วไม่ใช่เรื่องง่าย
และต้นทุนการทำเองก็สูงกว่าซื้อเขากินทีละห้าบาทสิบบาทมากนัก
แพงกว่า เพราะต้องใช้เวลา ให้การดูแลเอาใจใส่
คนชอบแต่งตัว ไม่ชอบเข้าดินเข้าหญ้า รังเกียจมือดำ ตีนดำ
ขอแนะนำว่าซื้อเขากินดีกว่า
เป็นงานที่ต้องขยันและต้องอดทน
ต้องรดน้ำสม่ำเสมอ ต้องดูแล
เข้าสวนทียุงรุมเป็นร้อย
หน้ามัน เหงื่อโทรม กระเซอะกระเซิง
งานที่ได้ลงมือลงแรงแบบนี้
แม้จะเป็นงานที่ดูลำบากสำหรับบางคน
แต่ผลลัพธ์ต่อชีวิตและจิตใจนั้น สำหรับฉันคุ้มค่า
ส่วนใครอยากรู้ว่าคุ้มค่าอย่างไร...
ต้องเริ่มต้นทำเอง....แล้วจะรู้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น